Ik stap een enorme grote wachtkamer binnen. Het is druk. Er staat een rij patiënten voor het ouderwetse loketje waar je je moet melden. Ik had een afspraak op een zeer vroeg tijdstip, maar had best veel later kunnen komen. Na lang wachten word ik geroepen door een assistente, en moest ik ergens gaan zitten om bloed te prikken. Als ik plaats neem versta ik de assistente niet direct. Ze antwoordt ongeduldig en korzelig. Ik zeg dat ik haar onbeleefd vind. Ze klapt dicht en neemt nors bloed van mij af. Daarna moet ik wéér wachten in de wachtkamer.

Eindelijk mag ik naar de spreekkamer van de reumatoloog. Hij is er niet. Ik zit er bijna een kwartier om me heen te kijken, maar dan gaat toch de deur open. Er verschijnt een man met mooi gekapt wit golvend haar. Hij draagt een onberispelijk modieus pak en ruikt sterk naar aftershave. Ik heb het over mijn artritis van vroeger. Midden in mijn verhaal gaat de telefoon. Hij neemt zonder excuus op en begint te praten met de beller. Onderwijl pakt hij mijn hand en voelt er een beetje aan, of die misschien gezwollen zou zijn. Als het telefoongesprek afgelopen is zegt hij verder weinig en schrijft zwijgend een recept voor. Dat was het dus.

Ik had zeker twee uur op hem gewacht. Maar de sessie duurde niet langer dan zeven minuten, inclusief telefoongesprek. Thuis keek ik wat hij mij eigenlijk had voorgeschreven, maar ik kon het niet goed lezen. Bij de apotheek bleek het om wierook te gaan. Wierook? ‘Ja, dat is tegen ontstekingen en pijn’, zei de apothekers-assistente. Ik vond het best grappig om wierook te gaan slikken, maar pijn en ontstekingen had ik niet. Bovendien kostte een doosje met wierookpilletjes vijfentwintig euro. De verzekering vergoedde dat niet. Ik weigerde het middel.