Patiënten met chronische pijn waar geen remedie voor is, worden door de huisarts te vaak verwezen naar een psycholoog/psychotherapeut. Het idee daarachter is dat patiënten beter leren omgaan met hun pijn. Dit gebeurt o.a. door te focussen op de route die het pijnsignaal van de betreffende zenuw gewoonlijk neemt richting het pijncentrum in de hersenen – op zo’n manier dat uiteindelijk deze route verandert en het pijnsignaal dus verdwijnt (‘normaliseert’).

Daarbij wordt gebruik gemaakt van diverse technieken, zoals mindfulness, meditatie, gedragstherapie, met sinds enkele jaren ook de inzet van de VR-bril. Deze ‘therapieën’ vallen mijns inziens onder alternatieve psychotherapie. Ik zie het als een geestelijke massage die ontspannend kan werken en soms ook tijdelijke verlichting kan geven: er is aandacht, de pijn wordt serieus genomen en de patiënt krijgt, als het een goede psycholoog is, liefde. In een bepaald opzicht is dit vergelijkbaar met wat vele soorten fysiotherapie ook bieden.

Psychotherapie kan zinvol zijn bij mensen die geestelijk in de knoop zitten. Echter bij mensen waarvan de oorzaak van hun klachten fysiek is leidt het vaak tot teleurstelling. 
Ik ben in mijn leven nooit naar een psycholoog geweest. Mijn opvatting is dat ik die niet nodig heb om te leren omgaan met mijn pijn. ‘Leren omgaan met je pijn’ heb ik altijd een nogal belerende uitdrukking gevonden. Want wat is dat precies? Thuisarts.nl zegt o.a.: zoek afleiding, doe leuke dingen, beweeg veel, probeer goed te slapen, gezond te eten, etc. Goedbedoelde aanbevelingen, maar veelal onmogelijk op te volgen als je vergaat van de pijn.

Ik krijg de laatste tijd de indruk dat ‘chronische pijn zonder verklaring’ een soort modieus aura om zich heen heeft gekregen. Opeens blijken daar 1 op 5 mensen aan te lijden. De boeken, tijdschriften, tv-programma’s en internet-artikelen schieten als paddestoelen uit de grond. Misschien dat die erkenning voor veel mensen positief werkt, maar mooier zou het zijn als de wetenschap en de farma-industrie zich veel sterker zouden focussen op onderzoek en op het uitvinden van wie weet een ‘pil’ voor deze aandoening …. Dat dit zo traag op gang lijkt te komen, zou dat dan toch weer komen omdat het grotendeels vrouwen zijn die hier aan lijden?