Deze keer maar eens naar een neuroloog die mijn buurvrouw mij sterk had aangeraden. Dus daar ging ik weer voor de zoveelste keer. Na lang zoeken bleek zijn praktijk een wat verwaarloosd gebouw te zijn midden in de stad. Een pijl op de muur gaf aan dat ik de hoek om moest. Daarna een paar trappen omhoog en ja, daar was het. De wachtkamer was redelijk vol. 


Toen was ik aan de beurt. Ik liep als een hondje achter hem aan de spreekkamer binnen. Met een diepe zucht ging hij achter zijn bureau zitten. Direct kreeg ik een bezwaard gevoel over mijn aanwezigheid en wilde de rollen omdraaien door hem te vragen: ‘Wat kan ik voor u doen?’ Ik deed toch maar meteen mijn pijnverhaal en gaf hem een recente röntgenfoto van het bovenste gedeelte van mijn rug en nekwervels: het aangedane gebied. In eerste instantie hield hij de foto ondersteboven tegen het licht. Dat kan gebeuren natuurlijk.

Op de foto was nog net mijn gebit te zien. Na nog geen 20 seconden gaat hij weer zitten en zegt: ‘Het is uw gebit. U heeft links twee kronen boven en een brug onder. Dat zijn stoorvelden in uw mond en die veroorzaken uw klachten. Ik kijk hem ongelovig aan en zeg: ‘Nee hoor, dat kan niet, ik verzorg mijn tanden en kiezen heel goed.’
‘Daar gaat het niet om’, zegt hij, ‘het beste is dat u die kiezen laat trekken.’
‘Nee, dat wil ik absoluut niet’, roep ik in paniek. 
‘Het zou toch wel het beste zijn’, was het antwoord, 
‘maar ik kan u ook op een andere manier helpen.’
 Opluchting! 
‘Als u om de 14 dagen terug komt, dan geef ik u telkens een paar injecties in uw keel. Na een paar maanden zult u zien dat de klachten over zijn.’
 ‘Doet dat pijn’, vroeg ik beheerst, maar griezelde bij het idee. 
‘Ja, wel een beetje, maar u wilt toch van uw klachten af?’