Een week later belde ze me op met de vraag hoe de bril beviel. Ik zei dat ik het niks vond, omdat het schietspelletje mij na een paar keer al ging vervelen. Bij mij werkte het dus niet als afleiding van de pijn. Verder begreep ik niet waarom ik deze therapie had gekregen zonder dat ik de anesthesist had gezien. Het bleek dat de betreffende anesthesist van vorig jaar geen praktijk meer hield. Ik vroeg daarop of de verpleegkundige diens bevindingen uit mijn dossier voor kon lezen. Ik herkende de inhoud van de beschrijvingen niet en vermoedde dat deze bij een andere patiënt hoorden. Ik wilde nu echt een anesthesist spreken.

En dat gebeurde. Weer zat ik in die zelfde wachtruimte. Weer was ik daar de enige patiënt. Ik was precies op tijd, maar deze keer kwam niemand mij ophalen. Na lang wachten informeerde ik bij het secretariaat of de afspraak wel klopte? Die bleek in orde en ik moest gewoon weer plaatsnemen. Ik ging weer zitten en weer verstreek de tijd. Mijn koffie uit het koffieapparaat was al twintig minuten op en het kookprogramma op de tv was allang voorbij. Het was nu al een half uur over tijd. Nog een keer vroeg ik of mijn afspraak klopte. Dat was nog steeds zo. ‘U wordt zo opgehaald, neemt u maar plaats in de wachtkamer.’ En nog steeds was ik de enige bezoeker. Ik besloot te vertrekken. Maar precies op dat moment kwam een dame in een witte doktersjas mij ophalen.

Terwijl we naar haar spreekkamer liepen vertelde ik haar dat ik op het punt stond weg te gaan. Ja, het was wat uitgelopen, was haar antwoord. Ze verontschuldigde zich niet. Eenmaal in haar spreekkamer ontstond er een stilte. Ik nam aan dat zij op de hoogte was waarvoor ik kwam en wachtte op een soort opening van het gesprek. Die kwam niet. Ze bleef zwijgen, wat mij een wat onbehaaglijk gevoel gaf, een gevoel van niet welkom te zijn. Ik legde de VR-bril op haar bureau en vertelde dat deze therapie niks was voor mij. Geen reactie. Ik vroeg hoe het kon dat als ik een afspraak maak omdat mijn klachten zich hadden verergerd, ik een consulent te spreken kreeg van een commercieel bedrijf als Reducept, i.p.v. een anesthesist. Ze haalde haar schouder op en zei dat ze van niks wist. Weer bleef het stil.

Dapper begon ik over mijn zenuwpijn te vertellen in mijn nek, die nu al continue drie maanden duurde. Ik verzocht om een mri-scan, omdat ik me ongerust maakte. Ik wist dat daarop tumoren en zenuwbeklemmingen te zien zijn. Ze vroeg of de pijn uitstraalde naar de armen. Een beetje, zei ik. Dat bleek niet genoeg. Snel was haar conclusie dat ik geen zenuwpijn had, maar spierpijn, en dat ik dus niet in aanmerking kwam voor een mri. Er volgde nog een vraag: ‘hoe weet u dat u zenuwpijn heeft’? Ik vertelde over extreme huidpijn (allodynie) en dat pijnstillers niet hielpen, dat dit dezelfde pijn was als mijn postherpetische neuralgie, maar die zich op andere plekken had vemenigvuldigd, en over zenuwschade. Weer geen reactie. Ze negeerde mijn uitleg en kwam in plaats daarvan met het advies mij te laten behandelen met fysiotherapie.

Er volgde een verhaal over triggerpoints. Mijn klachten zouden voortkomen uit kleine verhardingen in de spieren, die door fysiotherapeuten heel goed gevoeld en behandeld kunnen worden, met o.a. ‘dry needling’ en massage. ‘Kunt u ook triggerpoints voelen?’ vroeg ik. Ja, dat kon ze, maar niet zo goed als fysiotherapeuten. ‘Zou u dan mijn triggerpoints kunnen opzoeken?’ vroeg ik. Achteloos ging ze met haar handen langs mijn wervelkolom en schudde wat met mijn hoofd heen en weer. Nee, ze voelde geen triggerpoints. Desondanks bleef ze vreemd genoeg bij haar advies. Ik vertelde haar dat dit onbewezen therapieën waren en ik daar dus niet voor voelde.

(Later las ik dat triggerpoints kleine verhardingen zijn die heel diep kunnen zitten in spieren. Ze zijn niet groter dan een rijstkorrel en volgens sceptici zou een fysiotherapeut die nooit kunnen vinden. De Vereniging tegen kwakzalverij noemt dry needling ‘ezeltje prik’.)